"Benténg Nu Leungit"
Di tengah poe nu galumbira,
Aya omongan Nabi nu kacida,
Ti Jabir, saurna leres jeung tegas:
"Nu misahkeun manusa jeung kufur nu leuleus,
Nya éta solat nu jadi garis batas."
Mun solat geus ditinggalkeun,
Hate kosong, iman ngalayang,
Kumaha rek kuatkeun diri,
Lamun tali jeung Gusti dipiceun sorangan?
Solat téh benténg nu sajati,
Ngahaja diturunkeun pikeun nyambung ati,
Ka Nu Maha Nyipta, Maha Agung,
Nyangreud sagalana, ti langit nepi ka jurang.
Tapi mun solat teu dipaliré,
Syirik datang henteu saenyana,
Kufur nyusup lir angin halimun,
Ngabobodo nurani, nyeret ka burit nu poek tur teu tangtukeun.
Waktu Subuh geus disada,
Tapi awak mah henteu gerak,
Waktu Isya datang disusul bintang,
Tapi haté mah disibukan ku dunya nu kabungbang.
O dulur,
Lamun solat geus leungit tina hirup,
Nya kawas kapal nu leungit jangkar jeung jurumudi.
Taya arah, taya lampu,
Nungtungna nabrak batu, leungit dina kalangkang kalbu.
Maka, jaga solat kawas emas nu mulya,
Sabab éta jalan ka cahaya,
Ulah diantep iman leungit tina dada,
Ku lantaran lalawora kana kawajiban utama.
Comments
Post a Comment